Kadidiri island, een van de Togians
Harmony bay is de cottage waar we verblijven. En de naam geeft het goed weer. Het is een bounty strand waar een paar bungalows op staan en een open eetzaal. Toen we aankwamen was het inderdaad vol en het leek ook een grote familie en wij hoorden er gelijk ook bij. Het leuke hier is dat er geen internet en beperkte telefoon verbinding is. Kortom hier kan je echt tot rust komen. Daarnaast is het zo, op de Togians, dat als je een kamer huurt de maaltijden erbij inbegrepen zijn. Het is immers alleen het strand en that’s it, er zijn geen winkels en via een jungle pad kun je naar het volgende strand maar daar is of niets of ook weer een paar cottages. We hebben zoals afgesproken een hutje met een matras op de grond en een mosquito net, prima!
De dagen hier zijn lekker relaxed. Ontbijten, luieren, lezen, snorkelen, lunchen luieren, kletsen, snorkelen, luieren, dineren en ’s avonds met z’n allen film kijken of rond de tafel lekker kletsen en ervaringen uitwisselen en nieuwe ideeën opdoen. Wat wel opvalt hier is dat bijna alle gasten lang aan het reizen zijn. We zijn ook al een aantal Nederlandse jongeren tegen gekomen die aan het reizen zijn met al hun bezittingen in hun rugzak en als ze een geschikte plek vinden zich proberen daar te settelen. Zij ontvluchten Nederland dus ook al.
Snorkelen is hier prachtig. Sommige plekken zijn vernield door dynamiet visserij maar er zijn plekken waar het net is of je in tropisch aquarium zwemt. Het plan was ook om te gaan duiken hier maar helaas kreeg Mandy ineens last van haar been. Het kwam ineens op en na een paar uurtje kon ze er niet op staan en verging van de pijn. Maar we hadden geluk, want er was een Duits ouder stel die een dag eerder zouden vertrekken naar het vliegveld op het vaste land. Helaas ging hun vlucht niet door en bleven ze een dagje langer. De man gepensioneerd orthopedisch chirurg en die heeft Mandy onderzocht. Het bleek een spier probleem te zijn en gelukkig had hij ook nog wat sterke medicijnen bij zich en kon Mandy rustig slapen. De volgende dag ging het al een stuk beter. Een van de lokale staf hier had een wandelstok voor Mandy gehakt dus kon ze “lekker” rond lopen en had al gauw de bijnaam Sjamaan.
Inmiddels gaat het al weer een stuk beter. Hierdoor hebben we besloten om niet te gaan duiken en donderdag (3 mrt.) door te gaan naar het vaste land (Gorontalo) en van daar kijken hoe we naar Manado kunnen gaan en misschien nog naar de Bunaken Islands. We hebben niet al te veel tijd meer, want 10 maart moeten we Indonesië al weer uit vanwege ons visum. We zien wel hoe het loopt. Anders maar door naar Sabah op het Maleisische deel van Borneo. Daar kunnen we dan weer drie maanden blijven, ook al gaat ons vliegtuig over 4 weken. We denken er al over om misschien onze terugvlucht een maandje op te schuiven naar eind april, afhankelijk hoe het gaat lopen in Maleisië.
